Τη Σοφία την έφτασα στο πτυχίο της Νομικής. Μια απλή γνωριμία. Από τότε περάσανε πολλά χρόνια μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Να γνωριστούμε από κοντά και να δέσουμε. Πάνω από είκοσι.Τούτη τη φορά είχε πια σταματήσει να δικηγορεί.
Στο πρώτο της Ποιητικό έργο, "Τα ενδογενή", νομίζεις πως μια καρδιά κινδυνεύει να σπάσει. Είναι όλα εκείνα που συνωστίστηκαν στην τρυφερή της ηλικία, κι εξώθησαν σε ηφαίστειο τον πόνο που άφησε να καίει πίσω του ο πρώϊμος θάνατος της μητέρας. Η ζωή της, επώδυνα, έγινε τέχνη. Ποιητική. Μεταστοιχείωσε σε μέλος και αρμονία κάθε της ταραχή, κάθε της πόνο και όλη της την αγάπη. Την αγάπη στους αγαπημένους που έφυγαν και εκκωφαντικά απουσιάζουν, την αγάπη στους φίλους και στα παιδιά.
Πρό πάντων σ' αυτά. Και τί δεν έχει γράψει γι' αυτά, τί δεν έχει ιστορήσει. Με πόση αγάπη, γλαφυρότητα, και όμορφη εικονογράφηση μεταφέρει τα παιδιά στον κόσμο των παιδιών της εποχής της, που η ίδια δεν έζησε.
Όλα τα παιχνίδια της μεταπολεμικής εποχής, που παίξαμε ή είδαμε τα μεγαλύτερα αδέρφια μας να παίζουν, η Σοφία τά 'γραψε για να τα μάθουν τα νεώτερα παιδιά, που θα μπορούσαν είναι παιδιά μας κι εγγόνια μας.
Για παράδειγμα εδώ θα δείτε κάποιους από τους τίτλους των παιδικών έργων της, κι εδώ θα ακούσετε κάποιο μελοποιημένο ποίημά της για παιδιά.
Σ' Ετούτη τη γη, η Σοφία, ξεδιπλώνεται, επιμένει και παραμένει.
Σ' αφήσανε εδώ κάποιο πρωϊ
κι είπες εδώ να ζήσεις.
Σ' αυτές τις θάλασσες να ξανοιχτείς
τις μνήμες απ' τα βάθη τους ν' αντλήσεις.
Να προσπαθείς τ' ανέβασμα σε τούτες τι κορφές
με τον αγέρα τους τ' όνειρο ν' αρμενίζεις.
Σ' αυτής της γης τα λούλουδα να δώσεις την αγάπη
μ' αυτής τις πίκρες να δεθείς
με τις χαρές της ν' αναστήσεις.
Και έμεινες... και μένεις...
Πώς σε πονεί τούτη η γωνιά!
Πώς σε πονεί η γή ετούτη!
Αγαπημένη μου, φίλη,
ό,τι και να κάνεις τούτη την ώρα, όπου και νά'σαι,
οι φίλες σου σε σκέφτονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου